Ο Άγιος Νεκτάριος βίωσε τιμές και τίτλους, μα και μια απίστευτη καταδίωξη, κατά την οποία έπρεπε να παλέψει με τις πολλές παγίδες που του είχε στήσει με τα όργανά του ο Πονηρός. Ο κόσμος της εποχής εκείνης τον χλεύασε, τον ειρωνεύτηκε, τον κατηγόρησε. Εκείνος, όμως, άντεξε τις πικρές συκοφαντίες, τις σκληρές απειλές, τις πρωτοφανείς ταπεινώσεις και τους άδικους κατατρεγμούς.

Με υπομονή και αντλώντας δύναμη από τον Θεό, ξεπερνούσε όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες. Με πίστη, με συνεχή προσευχή, με ταπείνωση και σιωπή, απέθετε πάντα την ελπίδα του για αποκατάσταση της αλήθειας μονάχα στον Κύριο.

Έδειχνε αγάπη και καλοσύνη σε όλους. Ήθελε με κάθε τρόπο να ωφελήσει τον άνθρωπο, όποιος και αν ήταν αυτός. Ακόμα και όταν οι άλλοι έκαναν λάθη, εκείνος όχι μόνο τους συγχωρούσε, αλλά επωμιζόταν το βάρος του σφάλματός τους αποδίδοντας το ατόπημά τους σε δική του υπαιτιότητα.

Και ο Κύριος τον δικαίωσε. Τον αγίασε, γιατί συγχωρούσε…

Η βιοτή του Αγίου είναι ένα απτό παράδειγμα καρτερίας και υπομονής, ένα μπόλιασμα ελπίδας για τον σύγχρονο άνθρωπο.

«Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεστε στον Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και, αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε…»