Η Μυρσίνη, φιλόλογος, ονειρεύεται πανεπιστηµιακή καριέρα. Φεύγει από την Αθήνα και πάει να ζήσει στην Καρδαµύλη. Εκεί ερωτεύεται µε πάθος έναν γοητευτικό αρχιτέκτονα, που την απατά µε την ανιψιά της.  Συντετριµµένη, στην προσπάθειά της να ξεχάσει, γνωρίζει έναν πανεπιστηµιακό καθηγητή Ιστορίας που τη βοηθά στο διδακτορικό της. Όµως την απάγουν µαζί µε έναν µαθητή της και η ζωή της βρίσκεται σε κίνδυνο. Ο καθηγητής καταφέρνει να τη σώσει και η αγάπη δένει πλέον αυτούς τους δύο ανθρώπους.

Σε ένα ταξίδι τους ανακαλύπτουν στο µουσείο Ερµιτάζ της Αγίας Πετρούπολης το ηµερολόγιο της Στέλλας Αλιπράντη, που έζησε εκεί το 1770. Σε αυτό εξιστορείται το πώς την καταδίωξαν Τούρκοι και Βενετσιάνοι µέχρι να φτάσει στη Ρωσία, ζητώντας άσυλο από τη Μεγάλη Αικατερίνη, η συγκλονιστική ζωή της στα ανάκτορα της περίφηµης τσαρίνας, οι ξιφοµαχίες, οι λαµπροί χοροί των ανακτόρων και ο συναρπαστικός έρωτάς της για έναν Έλληνα καραβοκύρη, µε τον οποίο συµµετείχε στη δηµιουργία της Οδησσού και στη λαµπρή της εξέλιξη.

Τα καράβια του καπετάνιου της διέσχιζαν τη Μεσόγειο ενάντια σε πειρατές και κουρσάρους, ενώ στα σαλόνια τους συζητούσαν µυστικά για τη Φιλική Εταιρεία. Η ζωή της γίνεται πηγή έµπνευσης για τη διατριβή της Μυρσίνης, η οποία τελικά βγαίνει νικήτρια στη ζωή και στον έρωτα.

Οι αισθήσεις της τέθηκαν σε συναγερµό. Προσπάθησε να φέρει κάποια αντίσταση, όµως έτρεµε στο άγγιγµά του.

Κοκάλωσε βλέποντας την ανιψιά της να σπαρταρά από πάθος στα χέρια του Φίλιππου. «Καρδιά µου, βάστα!» σκέφτηκε.

– Τι είπαν;

– Ζητάνε ένα εκατοµµύριο ευρώ για λύτρα. Απήγαγαν το παιδί µε τη δασκάλα του. Αν φωνάξουµε την αστυνοµία, θα τους σκοτώσουν!

Ειδικοί αναρριχητές, αφήνοντας αθόρυβα τα σχοινιά στα βράχια, έπεσαν επάνω στους κουκουλοφόρους.

– Σε παντρεύτηκα υπακούοντας στις διαταγές της τσαρίνας. Εσύ γιατί µε πήρες;

– Μα είσαι πολύ πλούσια, δεν το ήξερες; Η προίκα σου διαθέτει ρώσικη σηµαία στα καράβια µου και κανόνια

κατ’ εντολήν της αυτοκράτειρας.

– Μη, σταµατήστε τη µονοµαχία, φώναξε ορµώντας να τους χωρίσει. Όµως το ξίφος του βιολονίστα την τρύπησε βαθιά στον ώµο.

– Στέλλα! ούρλιαξε ο Ανδρέας σηκώνοντάς τη στα χέρια.